Από το Blogger.
RSS

3 ΙΣΤΟΡΙΕΣ "ΚΙΤΡΙΝΕΣ"

"τα νεύρα μου, τα χάπια μου κι ένα ταξί να φύγω”... πόσες φορές έχω πεί αυτή τη φράση! όταν έπιασα την πρώτη μου δουλειά έπαιρνα συνέχεια ταξί... τότε (δε θέλω σχόλια για την ηλικία μου) ήταν πάμφθηνα... πίστευα ότι είναι μία πολυτέλεια που μου αξίζει... κάθε φορά που έβλεπα κίτρινο αυτοκίνητο το χέρι μου σηκωνόταν μόνο του... “Τ Α Ξ Ι Ι Ι”:


1.  Ταρίφας – Σύμβουλος Σχέσεων: Στην άκρη του δρόμου... χωρίζω... μετά από 4 χρόνια σχέσης χωρίζω... για την ακρίβεια με χωρίζει αφού με έχει απατήσει λέγοντας ατάκες βαρύγδουπες και μεγάλεςθα είσαι πάντα η μεγάλη μου αγάπη... αλλά θέλω να ζήσω και άλλα πράγματα... μπλα μπλα μπλα” δεν ακούω τι λέει... το χέρι μου ήρθε να με σώσει... σηκώνεται κ σταματά το πρώτο ταξί που περνά. Μπαίνω μέσα... Κλαίω... Κλαίω με λυγμούς... Ο ταρίφας γυρίζει με κοιτά “κλαις? Γιατί κλαις? Αυτός ο μελαχροινός φταίει; Τι σου έκανε? Πάμε πίσω να τον δείρω...” και βάζει όπισθεν... “Μη του φωνάζω... αφήστε τον!!!” σταματά... “Εντάξει κοπελιά όπως θέλεις... Μη μου στεναχωριέσαι μόνο.. δεν αξίζει τον είδα εγώ... Μαλάκας μου φάνηκε...” Περιττό να σας πω... ότι στο ταξί μπήκα κλαίγοντας από θλίψη και βγήκα κλαίγοντας απ τα γέλια... Μου κέρασε και την κούρσα και κατεβαίνοντας μου φώναξε: “Κοπελιά... ένα πράγμα έχω να σου πω... Πήδα τον κολλητό του... εδώ είμαστε θα σε ξαναπάρω κούρσα να μου πεις τι έγινε!!! 



2.  Επαγγελματίας Ταρίφας: Κλείνω το κινητό και πέφτω για μεσημεριανό ύπνο... όταν ξυπνάω βρίσκω στο κινητό 15 κλήσεις από τον “Ε”. Του τηλεφωνώ ανήσυχη... “Που είσαι μωρή;;; σου έχω πρόσκληση για τον Joaquin Cortez στο Λυκαβηττό... Τσακίσου!” και τσακίστηκα... έβαλα ότι βρήκα μπροστά μου και βγαίνοντας στο δρόμο το χέρι μου.. και πάλι... σταμάτησε το πρώτο ταξί που είδε! “ Σας παρακαλώ στο θέατρο του Λυκαβηττού όσο πιο γρήγορα γίνεται!” ... “βεβαίως μου” μου απάντησε ο ταρίφας “ θα είμαστε εκεί σε 22 λεπτά και θα σας κοστίσει 4€” και δε θα το πιστέψετε... ήμασταν εκεί σε 22 λεπτά και μου κόστισε 4€...


3.  Ταρίφας μέντιουμ: Είχα πάει θέατρο με τη “Β”... Η ώρα περασμένη και το χέρι μου αποφασίζει πάλι να πάρει ταξί... όμως αυτή τη φορά σταματά το πιο βρώμικο ταξί του κόσμου... Αυτό σκέφτηκα μόλις μπήκα... “Θεέ μου... πόσο βρώμικο ταξί... Για τη μισή διαδρομή ο ταρίφας δε μιλάει... μέχρι που μας προσπερνά μία λιμουζίνα και ξεφυσά “ένα τέτοιο αυτοκίνητο ονειρεύομαι... γιατί όποιος μπαίνει εδώ μέσα σκέφτεται... Πόσο βρώμικο ταξί!παγώνω... σκέφτομαι “μα καλά μέντιουμ είναι;και ήταν... μου το είπε... “κοπελιά εγώ πιστεύω στη μοίρα... διαβάζω το χέρι... και εσύ μου φαίνεσαι πολύ στεναχωρημένη... θέλεις να σου διαβάσω το χέρι;και μου το διάβασε... δε θα σας πω τι μου είπε... αλλά όλα τα βρήκε...



Τώρα πια που τα ταξί είναι μία άπιαστη πολυτέλεια, όταν το χέρι μου θέλει ταξί το κοιτάζω απειλητικά και του λέω...  
“Κάτω... γιατί απ τη ρίζα θα σε κόψω”... 
όμως μου λείπουν οι αγαπημένοι μου Ταρίφες... 
γιατί δε φοβάμαι να το πω: 

"ΑΓΑΠΩ ΤΟΥΣ ΤΑΡΙΦΕΣ!"



το τραγούδι της ημέρας... προφανές:






  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

ΟΙ 3 ΠΙΟ ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ "ΣΧΕΣΕΙΣ" ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ


Red alert! Red alert! Που πήγαν οι άντρες? Που πήγαν οι σχέσεις? Που πήγε το φλέρτ? Σήμερα το βράδυ μετά τη δουλειά βρέθηκα σε μία γυναικοπαρέα... η συζήτηση δεν άργησε να πάει στο αγαπημένο θέμα: ΣΧΕΣΕΙΣ... Δε θα εκθέσω κανένα απ τα κορίτσια αλλά θα κάνω μια λίστα που αποφεύγω καιρό...

Οι 3 πιο περίεργες “σχέσεις” που είχα...


  1. Ο ΑΓΚΑΛΙΤΣΑΣ: Γνωριστήκαμε σε μία καλλιτεχνική ομάδα... Δέσαμε απ την πρώτη στιγμή (έτσι νόμιζα εγώ). Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και βγαίναμε κάθε μέρα... για καφέ, για ποτό για για για... Στον ένα μήνα δεν μου είχε πιάσει ούτε το χέρι... αλλά μου πρότεινε να πάμε Ισπανία, στο Santiago de Compostella να ακούσουμε την ίδια μέρα CURE και DAVID BOWIE... Είπα ναι... αρχίσαμε να ψάχνουμε εισιτήρια... του είπα: “ξέρεις, έχω αρχίσει να σε σκέφτομαι αλλιώς” μου είπε: “δεν σ έχω σκεφτεί έτσι αλλά δεν το αποκλείω”... Η Ισπανία δεν έκατσε αλλά βρεθήκαμε στη Σκύρο... στο ίδιο δωμάτιο... ένα διπλό κρεβάτι και ένα μονό... το πρώτο βράδυ κοιμήθηκε στο μονό... το δεύτερο στο διπλό μαζί μου, γιατί τον χτύπαγε το air condition... δεν κάναμε τίποτα... δεν έγινε τίποτα... γυρίσαμε Αθήνα... την επόμενη μέρα τον κάλεσα σπίτι μου... μαγείρεψα... φάγαμε... “άκου να δεις του είπα... δεν αντέχω άλλο... έχω πολλούς φίλους και δεν έχω ανάγκη από έναν ακόμη... δε θα ήθελα να ξαναβρεθούμε” με κοίταξε με απορία “και εγώ τώρα τι θα κάνω?” “θ΄ αναγκαστείς να κάνεις χωρίς εμένα” .... Διάρκεια σε μήνες:4, σεξ:0, αγκαλίτσες: 1000



  2. Ο ΤΡΕΛΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ: Γνωριστήκαμε σε μία ερασιτεχνική θεατρική παράσταση. Ήταν ο πρωταγωνιστής... Η παράσταση απαίσια... αυτός τρελιάρης... η ψυχή της παρέας... Με πλησιάζει και δήθεν τυχαία μ ακουμπά... “μη με κοιτάς μ αυτά τα μάτια μου λέει... δεν αντέχω τόση ομορφιά” κοιτάω να δώ αν το λέει σε εμένα... “τι γυναικάρα είσαι εσύ που βρέθηκες σήμερα στο δρόμο μου” συνεχίζει... Λαϊκό αγόρι από αυτά που μου αρέσουν... Πάω να φύγω με αρπάζει “που πας? Δε θα μου δώσεις το τηλέφωνό σου?” του το δίνω... Στα 30 λεπτά με παίρνει τηλέφωνο... μάλλον μεθυσμένος με ρωτάει τι φοράω και μετά αρχίζει να μιλάει με υποκοριστικά μπεμπεδίζοντας.... ΞΕΝΕΡΩΝΩ!!! το λαϊκό αγόρι μεταμορφώθηκε σε γλυκανάλατο μπέμπη... ΞΕΝΕΡΩΝΩ!!! Δύο μέρες εξαφανίζεται... Την τρίτη είμαι στο λεωφορείο μεσημέρι... Χτυπά το κινητό “Μη μιλήσεις... μόνο άκου” και αρχίζει να μου διαβάζει ένα ποίημα.... Δεν το ζω θεέ μου αυτό... Δεν το ζω! Για μία εβδομάδα κάθε μέρα την ίδια ώρα μου απαγγέλλει ποίηση... Δεν ξαναβρεθήκαμε ποτέ...
    Διάρκεια: 1.5 εβδομάδα, σεξ:0, ποίηματα:7 


      
  3. Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΒΑΣΚΟΣ: Τον γνώρισα στη Φινλανδία... Είχε 3 ονόματα και ήταν από το Μπιλμπάο... Με κοίταζε και έλιωνε... το καταλάβαινα... αλλά δεν μου είπε ποτέ τίποτα... μόνο με κοίταζε... Δεν ήξερα τι να κάνω... Μία μέρα πριν φύγω για Ελλάδα μου είπε “θα έρθω να μείνω μαζί σου στην Αθήνα” του είπα: “δεν γίνεται... ο μπαμπάς μου είναι μανιάτης...” με κοίταξε και με σταθερή φωνή μου είπε “Does your father know what a bomb in a car is?”
    Διάρκεια: 3 μήνες, σεξ:0, βγαλμένο γόνατο:1... το δεξί



     

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

8 ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΒΡΩ ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ


Όταν ήμουν μικρή και με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω τους απαντούσα Αστυνομικίνα... Στα 6 χρόνια μου, ήμουν πολύ πιο αποφασισμένη απ ότι είμαι στα 34 μου... Τώρα πια δε με ρωτάει κανείς και εγώ δεν έχω την παραμικρή ιδέα... Προσπάθησα να το βρώ δια της ατόπου απαγωγής...

  1. Πωλήτρια σε κατάστημα με γυναικεία παπούτσια: Τολμώ να ομολογήσω ότι ήμουν η χειρότερη πωλήτρια του κόσμου... Μου ήταν αδύνατο να πω στην τσουπωτή πελάτισσα που το γλυκό της ποδαράκι ξεχείλιζε απ το πεδιλάκι ότι το παπούτσι αυτό είχε φτιαχτεί στα μέτρα της και έπρεπε οπωσδήποτε να το αγοράσει κυρίως γιατί το αφεντικό με κοίταζε με μισό μάτι απ την άλλη άκρη του μαγαζιού


  2. Βοηθός λογιστού σε κατασκευαστική εταιρεία: Δεν είχα στη ζωή μου ξαναδεί ποτέ τιμολόγιο και κυρίως δεν ήμουν έτοιμη για την εμπειρία της ΦΑΕΕ ΑΘΗΝΩΝ... Στον άνισο αγώνα ΦΑΕΕ ΑΘΗΝΩΝ-Α.Κ σημειώσατε 1-0... Έφυγα από την εφορία κλαίγοντας και ορκίστηκα να μην ξαναγυρίσω ποτέ εκεί!


  3. Assistant Quality Manager σε γνωστή ναυτιλιακή εταιρεία: Ένας μεγάλος τίτλος για μια βαρετή δουλειά... Το πρώτο μου και μοναδικό project ήταν να καταχωρίσω σε μία βάση δεδομένων, χειρόγραφες φόρμες, συμπληρωμένες από φιλιππινέζους ναύτες στα αγγλικά...  μετά από αυτήν την δουλειά πιστεύω ότι οι συνταγές γιατρών του ΙΚΑ μου φαίνονται παιχνιδάκι... Ολοκλήρωσα το Project σε 4 μήνες και έμαθα ότι σε ένα tanker συμπληρώνονται φόρμες για τα πάντα ακόμα και για να πάρεις χαρτί υγείας από την αποθήκη... α! Και μου έμεινε δώρο μία υπέροχη συλλογή από φωτογραφίες ταυτότητας φιλιππινέζων ναυτών!


  4. Babysitter: Καριέρα που τελείωσε γρήγορα και άδοξα... Ευτυχώς για μένα και το μικρό Γιωργάκη που μου φώναζε χοροπηδώντας πάνω στην καρέκλα του: “Θα σε σκοτώσω κακιά μάγισσα!!!”


  5. Χ” : Γι' αυτή μου την καριέρα δε θα σας μιλήσω... Το μόνο που έχω να πω είναι ότι έτσι γνώρισα έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους για μένα... Μου άλλαξε τη ζωή και είναι πια για μένα μέλος της οικογένειας μου!


  6. Personal Assistant Ιδιοκτήτριας Αθηναϊκής Γκαλερί: Τι σημαίνει αυτό θα μου πείτε... και εγώ δεν ήξερα, αλλά έμαθα... the hard way... Είναι ένας ωραίος τρόπος να σου πουν ότι θα είσαι το παιδί για όλες τις δουλειές... Παραλαβή ρούχων από το καθαριστήριο... Αερισμός του ρετιρέ στο Κολωνάκι όταν έλειπε η ιδιοκτήτρια εκτός Αθηνών... Έζησα το “Ο Διάβολος φορούσε Prada” αλλά δυστυχώς δε φόρεσα ποτέ Prada... κατάφερα όμως να μην γελάσω όταν με ρώτησαν “Δεσποινίς... μήπως υπάρχει αυτός ο πίνακας σε κόκκινο γιατί το μπλε δεν ταιριάζει καθόλου με τον καναπέ μας...” και αυτό με κάνει πολύ περήφανη για τον εαυτό μου...


  7. Εξυπηρέτηση Πελατών σε εταιρεία Κινητής τηλεφωνίας: Από που να αρχίσω δεν ξέρω... Μπορώ να μιλώ για ώρες γι αυτήν τη δουλειά... Με σιγουριά μπορώ να πω ότι με έμαθε να είμαι ψύχραιμη όταν με βρίζουν χυδαία και να απαντώ με χαμόγελο: “έχετε καλέσει για να βρίσετε ή να εξυπηρετηθείτε?”... 
    ποτέ να μην λέω “Ναι” αλλά “Ναι!!! Ναι!!!” και ότι η παρακάτω κλήση δεν είναι urban legend:
    - Έχω στείλει χιλιάδες φορές το μήνυμα για να ενεργοποιήσω τις υπηρεσία Call600 και δεν γίνεται τίποτα...
    - Για να ενεργοποιήσετε την υπηρεσία θα πρέπει να στείλετε μήνυμα στον αριθμό 1313 τον αριθμό 600 με νούμερα
    - Αυτό κάνω δεσποινίς δεν είμαι χαζή...
    - Το 0 στον αριθμό 600 το γράφεται από το πλήκτρο κάτω από τον αριθμό 8 ή με το πλήκτρο 6?
    - Με το 6 φυσικά
    - Κυρία μου στο 6 είναι ο γράμμα ΟΜΙΚΡΟΝ και όχι το 0...
    - του του... του του... 

     
  8. Για την τωρινή μου δουλειά δεν μπορώ να μιλήσω... με δεσμεύει το συμβόλαιο μου... Απλά θα σας δώσω μία συμβουλη: "Να προσέχετε τι εύχεστε γιατι μπορεί η ευχή σας να γίνει πραγματικότητα"





  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

6 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΣΗΜΕΡΑ

Το έκανα το λάθος... τα μέτρησα... και τα ξαναμέτρησα...
Το αποτέλεσμα δεν ήταν λάθος... Το λάθος ήταν οτι τα μέτρησα...
Ήταν 35... τα ευρώ που μου έμειναν να περάσω τον υπόλοιπο μήνα...

    Ώρα 09:30 - Ξύπνησα με θλίψη... μόλις όμως άνοιξα τα μάτια θυμήθηκα ότι είχα παρέα ... ο Στέλιος ήταν σπίτι... Είναι όμορφο να μένεις μόνος όμως καμιά φορά η μοναξιά δεν είναι γλυκιά... το πρωινό δεν ήταν πλούσιο αλλά θρεπτικό... Ταχίνι με πορτοκάλι και καφέ... Άνοιξα το παράθυρο και είχε ήλιο! Βαρέθηκα το κρύο... Νομίζω ότι φέτος κάποιος με τιμωρεί για όλες εκείνες τις φορές που ευθαρσώς δήλωσα ότι είμαι λάτρης του χειμώνα... Τότε όμως δεν πλήρωνα κοινόχρηστα... Σήμερα το πρωί στον καθρέπτη είδα μια κοκκινίλα στο στήθος... Λέτε να είναι έγκαυμα? Κοιμήθηκα με τη θερμοφόρα αγκαλιά... μπρρρρ...
    Ώρα 12:30 - Ξεκινήσαμε για το κέντρο της Αθήνας... και ξαφνικά... την είδα μπροστά μου.... ήταν όμορφη, ρόζ και ολάνθιστη... ήταν μια αμυγδαλιά... Τα ξέχασα όλα... τα 35€... τα κοινόχρηστα... Ήθελα μόνο να τραγουδήσω... 
     
    Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά (δις) με τα χεράκια της κι εγέμισ' από άνθη η πλάτη η αγκαλιά και τα μαλλάκια της. Κι εγέμισ' από άνθη... Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή (δις) γλυκά τη φίλησα της τίναξα όλα τ' άνθη από την κεφαλή κι έτσι της μίλησα: Της τίναξα όλα τ' άνθη... Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά (δις) τι τόσο βιάζεσαι; Μονάχη της θε να 'ρθει η βαρυχειμωνιά, δεν το στοχάζεσαι; Μονάχη της θε να 'ρθει... Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά (δις) τα παιχνιδάκια σου σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά και τα γυαλάκια σου. Σκυφτή γριούλα...   
     
     
    Ώρα 13:15 - Βρήκαμε την Άρτεμις... πήγαμε για υφάσματα... όταν ήμουν μικρή, μου έλεγαν... μάθε τέχνη και ασ' την κι αν πεινάσεις πιάσ' την... αυτό έκανα και εγώ... έμαθα να ράβω και τώρα θα το πιάσω (www.tirantoula.blogspot.com).... Αγαπώ την Αγίου Μάρκου... μπαίνεις στα υφασματάδικα και τρελαίνεσαι... Και αυτό και αυτό... τα θέλω όλα... ΟΛΑ μ ακούτε???
      
     
    Ώρα 15:00 - Αφήσαμε την Άρτεμις και ξεκινήσαμε για Κυψέλη... περπατώντας ήρθε η λύση... Δεν το πίστευα... ήταν μπροστά μας... και δεν την είχαμε δει... 
     
     
     
     
    Ώρα 17:45 – Μοναστηράκι... Σήμερα θα λέω σε όλα ναι...  “θα έρθεις για καφέ με έναν φίλο μου;” και είπα: “ΝΑΙ” (παρήγγειλα το πιο περίεργο ρόφημα στον κατάλογο: Rooibos, κομμάτια κακάο, φλούδες αποξηραμένου πορτοκαλιού, κανέλα, βατόμουρο και παντζάρι) ... “πάμε γκάζι να περπατήσουμε;” και είπα “ΝΑΙ”... “θα φάμε κάτι;” και είπα “ΝΑΙ” (ένα με απ όλα) 
     
     
     Ώρα 20:45 – Είμαι ακόμα με το Στέλιο... Ξαφνικά μας χαιρετά ο πιο ψηλός άντρας που έχω δεί... “έχω προσκλήσεις για το Θέατρο” είπε... “θέλεις να έρθεις;” και μαντέψτε ... είπα “ΝΑΙ”... Πήγα θέατρο (Η χελώνα του Δαρβίνου) με 5 άγνωστους ανθρώπους και ήταν τέλεια!  
      
     Α! Και έμαθα 6 πράγματα που ποτέ δε θα ξεχάσω 
    1. Να λέω πάντα “ΝΑΙ” 
    2. Για να φας μία χελώνα... πρέπει να την τουμπάρεις 
    3. Στη ζωή φτάνεις τα 200 όταν προσαρμόζεσαι...  
    4. Το κριθαρώτο είναι τέλειο ακόμα και κρύο από το ψυγείο 
    5. Οι αληθινοί φίλοι όταν τους συναντάς μετά από 6 χρόνια είναι σα να πέρασε μία μέρα απο την τελευταία φορά που τους συνάντησες!   
    6. Να μην κοιμάμαι ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ με τη θερμοφόρα αγκαλιά!







Υ.Γ. Ελένη να θυμάσαι ότι η ζωή δεν είναι στην ΤιΒι...

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS