Τώρα πια που τα ταξί είναι μία άπιαστη πολυτέλεια, όταν το χέρι μου θέλει ταξί το κοιτάζω απειλητικά και του λέω...  

“Κάτω... γιατί απ τη ρίζα θα σε κόψω”... 

όμως μου λείπουν οι αγαπημένοι μου Ταρίφες... 

γιατί δε φοβάμαι να το πω: 

"ΑΓΑΠΩ ΤΟΥΣ ΤΑΡΙΦΕΣ!"

το τραγούδι της ημέρας... προφανές:

Red alert! Red alert! Που πήγαν οι άντρες? Που πήγαν οι σχέσεις? Που πήγε το φλέρτ? Σήμερα το βράδυ μετά τη δουλειά βρέθηκα σε μία γυναικοπαρέα... η συζήτηση δεν άργησε να πάει στο αγαπημένο θέμα: ΣΧΕΣΕΙΣ... Δε θα εκθέσω κανένα απ τα κορίτσια αλλά θα κάνω μια λίστα που αποφεύγω καιρό...

Οι 3 πιο περίεργες “σχέσεις” που είχα...

Όταν ήμουν μικρή και με ρωτούσαν τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω τους απαντούσα Αστυνομικίνα... Στα 6 χρόνια μου, ήμουν πολύ πιο αποφασισμένη απ ότι είμαι στα 34 μου... Τώρα πια δε με ρωτάει κανείς και εγώ δεν έχω την παραμικρή ιδέα... Προσπάθησα να το βρώ δια της ατόπου απαγωγής...

Το αποτέλεσμα δεν ήταν λάθος... Το λάθος ήταν οτι τα μέτρησα...

Μα πείτε μου... με τέτοιο καιρό πως να μην κάνω και άλλη μία λίστα αφιέρωμα στη βροχή?

Ξύπνησα και ήλπιζα να βρέχει ακόμα...στο κρεβάτι σιγοτραγουδώ:

1.

"Η βροχή όλο δυναμώνει

το κορίτσι μου κρυώνει

μη μου βραχεί"

2.  Ανοίγω το πατζούρι και Ναι!!! Βρέχει... και για του λόγου το αληθές:

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Κίνηση7η: Ανοίγω τα πατζούρια και λίγο το παράθυρο... Θέλω να βλέπω και ν ακούω τη βροχή! Κουκουλώνομαι! Στο ένα χέρι κρατώ το Glöggi μου και στο άλλο την ταινία μου και σας χαιρετώ!!!

Ο Σεπτέμβρης είναι ένας από τους αγαπημένους μου μήνες. Τούτος όμως... ο Σεπτέμβρης του 2011 μου τα χάλασε... Ξεκίνησε με το άγχος της ανεργίας, της πτώχευσης, των νέων μέτρων, της εξεταστικής....Ευτυχώς χθες όλα άλλαξαν... Η Θερμοκρασία έπεσε και ήρθαν και τα πρωτοβρόχια... και αυτό για εμένα είναι ΕΥΤΥΧΙΑ! Είμαι κορίτσι του χειμώνα και με την πρωτη δροσιά παίρνω μπρος και η σημερινή λίστα είναι για το μήνα ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ :

Πριν ένα μήνα μετακόμισα...
Στην μετακόμιση ανακάλυψα πράγματα που δεν θυμόμουν ότι έχω...
Πράγματα που δεν θέλω πια να βλέπω...
Πράγματα που δεν χρειάζομαι!
Πράγματα που θα έκαναν κάποιον άλλο πιο χαρούμενο!
Πράγματα Πράγματα Πράγματα Πράγματα Πράγματα Πράγματα!!!

Σκέφτηκα λοιπόν να κάνω ένα Online Ανταλλακτικό Παζάρι!!!

Έφτιαξα μία σελίδα στο facebook με όνομα:

Δεν το Θέλεις; Αντάλλαξέ το ή Φθηνοπούλα το !
Μπορείτε να ανταλλάξετε πράγματα ή να τα πουλήσετε σε πολύ χαμηλές τιμές! Ανεβάστε φωτογραφίες από ότι δεν θέλετε πια... Κανονίστε τα μεταξύ σας!
Και που ξέρετε;;;

Μπορεί να βγει... και σε καλό :P

Κάνω λοιπόν την αρχή! 

1. Τσάντα Yucca Barcelona...

2. Μποτάκια Badila No41 - Φορεμένα και 3 φορές... Ολόκληρες!

3. Τσάντα Double-faced

4.  Παπούτσια Mocassino No 40 - Αποκλείεται να τα έχω φορέσει πάνω από 5 φορές!

5. Philips GoGear 2GB mp3 player

Σήμερα βιώνω αυτό που λένε και στο χωριό μου writer's block (Writer's block is a condition, primarily associated with writing as a profession, in which an author loses the ability to produce new work. The condition varies widely in intensity. It can be trivial, a temporary difficulty in dealing with the task at hand. At the other extreme, some "blocked" writers have been unable to work for years on end, and some have even abandoned their careers. It can manifest as the affected writer viewing their work as inferior or unsuitable, when in fact it could be the opposite.) Ψαχουλεύοντας τ αρχεία του υπολογιστή μου... Ξέθαψα αυτά τα παλιά μου κειμενάκια και θέλησα να τα μοιραστώ μαζί σας. Καλή Ανάγνωση!

1. Λατρεύω να μιλάω στο δρόμο σε άσχετο κόσμο…. Έχω αγαπημένες ιστορίες και αγαπημένους αγνώστους!!! Θα σας πω για τη γιαγιά στην στάση του λεωφορείου… Κυριακή μεσημέρι στη στάση…. Το λεωφορείο προφανώς έχει αργήσει… Στρίβω τσιγάρο να περάσει η ώρα… γιαγιά με κοιτάζει… Ωχ σκέφτομαι… θα με πρήξει που κορίτσι πράμα καπνίζω… Ευχάριστη έκπληξη η ερώτηση της γιαγιάς που ακολούθησε…. «Μπορείς να μου στρίψεις κ μένα ένα???» … Βεβαίως! της απαντώ κ της φτιάχνω ένα στα γρήγορα… «τι γρήγορα που στρίβεις καλέ… εγώ θέλω ώρα…» συνεχίζει η γιαγιά… Δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε 2 τζούρες… έρχεται το λεωφορείο… το σβήνει εκνευρισμένη κ έρχεται να κάτσει δίπλα μου να κάνουμε παρέα… «Αχ κοπέλα μου… Ωραία μέρα σήμερα… ευτυχώς γιατί κάθε Κυριακή πάω στα κορίτσια για τσιπουράκι κ μπιρίμπα…. Ερχότανε κ ο Γιάννης πάντα, ο κολλητός μου… 40 χρόνια των ξέρω… αλλά τώρα έχει πρόβλημα… έχει καρκίνο στους όρχεις και δεν του κάνει κούκου πια…. Του πήραμε κ μια κοπέλα να τον «φροντίσει» λιγάκι… αλλά τίποτα… αααααχ!!! Ο Γιάννης που γκάστρωνε γαϊδούρα στην ανηφόρα… τώρα τίποτα…» Άφωνη έμεινα… τι να πω δεν ήξερα… «Εσύ κοπέλα μου… έχεις φίλο??? Όχι??? Να το ποτίζεις το λουλούδι σου… έτσι πρέπει… γιατί θα μαραθεί…. Εγώ το φροντίζω το δικό μου… Γι αυτό είμαι έτσι κεφάτη…» Να το φροντίσω γιαγιά μου αλλά έχουμε ανομβρία κ μάλλον γι αυτό δεν είμαι κεφάτη…

2. Γιατρέ μου τι έχω???
Έχω μία θεωρία… Έχω πολλές για να λέω την αλήθεια αλλά μια απ αυτές είναι οι βραδιές ονείρων… είναι κάποιες βραδιές που οι περισσότεροι γνωστοί μου βλέπουν περίεργα όνειρα.. Μια τέτοια ήταν κ η χθεσινή…
Θα σας πω το δικό μου γιατί δεν μπορώ να προδώσω τα όνειρα των φίλων μου…
Είμαι με πανέμορφο κ γυμνασμένο λαϊκό αγόρι στο κρεβάτι… Στρογγυλό κρεβάτι… αυτά των ξενοδοχείων της εθνικής…. Το δωμάτιο σκοτεινό κ πγόστυχο… και ξαφνικά… κατεβαίνει από το ταβάνι… ντισκομπάλα… ροζ.. glitter παντού κ δεξιά κερκίδες με ένα κάρο διάσημους να μας παρακολουθούν και να τραγουδάνε ρυθμικά ωσάν να τραγουδάνε gospel… «ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ, ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΚΑΒΑΣ, ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ… ΦΤΟΥ Κ ΤΑ ΦΥΛΑΣ….»
Γιατρέ μου.. Είμαι Καλά???

3. Είμαι 33 ετών και μέχρι και πριν απο ένα μήνα έμενα με τους γονείς μου… Είχα ένα μικρό δωμάτιο, την τηλεόραση μου, το λαπτοπ μου, το κρεβάτι μου…. Ένα ζεστό πιάτο φαί… και τάσεις φυγής… Οι γονείς μου δε με ενοχλούσαν σε κάτι αλλά τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να με ενοχλούσαν και σε όλα… Που μου έφερνε η μάνα μου την πορτοκαλάδα το πρωί και αν δεν την έπινα θα άρχιζε η κατήχηση για την υγιεινή διατροφή και εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το Γιώργο Πετρόχειλο να φωνάζει «δε θέλω πορτοκαλάδα μάνα….. λεφτά για τη δόση μου θέλω μάνα….»… Που δεν χτυπούσε ποτέ την πόρτα για να μπει … αν και μετά από αρκετή εκπαίδευση κ αναπάντητες είχαμε βελτιωθεί σε αυτόν τον τομέα…. Τι εννοώ αναπάντητες??? Η μάνα μου αποφάσισε κ μου ανακοίνωσε ότι δεν είναι υπηρέτρια μου, να περιμένει έξω από την πόρτα μέχρι να της απαντήσω να μπει οπότε μου έκανε αναπάντητες απ την κουζίνα αν ήθελε να μου πει κάτι… 

Τώρα μένω μόνη μου και απολαμβάνω το κάθε λεπτό... Μου λείπει κάποιες στιγμές η παράνοια του πατρικού μου σπιτιού αλλά μόλις θυμηθώ τις αναπάντητες στιγμαία συνέρχομαι και πιάνω τον στίφτη για να φτιάξω τη δική μου πορτοκαλάδα!

ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ